Nie ma złej pogody, jest tylko złe nastawienie. Jazda motocyklem w deszczu.

Narzekanie i użalanie się nad pogodą i sobą jest byciem w pozycji ofiary. Nie bądź ofiarą. Ani męczennikiem. Nie traktuj swojej jazdy jak ciężkiej walki o przetrwanie (chyba że uważasz że Cię to wzmacnia, to OK), ale jako naukę, jako cenną możliwość doświadczania i wyciągania lekcji. Deszcz sam w sobie nie jest zły i nie musi automatycznie wyzwalać w motocykliście strachu, złości, narzekania, rezygnacji itp. On po prostu sobie pada. Nie chodzi o to co Ci się przydarza, tylko jak to interpretujesz. Nie sytuacja decyduje o tym co to dla Ciebie oznacza, tylko co Ty z tym zrobisz. Inspiracją dla mnie w tym kontekście jest Viktor Frankl – gość, który przeżył 4 obozy koncentracyjne i doświadczył takiego hardkoru, który leży poza skalą wyobrażeń o ludzkim okrucieństwie. Postanowił, że piekło obozów zagłady nauczy go czegoś o człowieczeństwie, a nie go z niego obedrze. W swojej książce ,,Człowiek w poszukiwaniu sensu” zauważa on, że jedyną naszą ostatnią wolnością, której nikt nie może nam odebrać jest wolność decydowania o naszym stosunku do tego, co nas spotyka. To Ty nadajesz formę odczuwania/przeżywania, bo emocje same w sobie są neutralne. Jazdę w trudniejszych warunkach można potraktować jako wzmacniające wyzwanie i dobry trening uważności. Jazda motocyklem w deszczu to możliwość skoncentrowania się i świadomego popracowania nad jakimś jednym aspektem swojej jazdy. Możesz na przykład jechać i pomyśleć sobie tak: Okej, to teraz skupię się nad pracą gazem w trakcie przejeżdżania przez zakręty. Albo: Okej, to teraz skupię się na dohamowaniach. Albo na pracy wzrokiem. Albo na pozycji za kierownicą i balansie ciałem. I tak dalej. Wówczas zamiast przeżywania ,,drogi przez mękę” zamieniasz swoją jazdę w grę edukacyjną i możesz bawić się nią. Minus możesz zamienić w plus. To kwestia odpowiedniego podejścia. Wszystko jest w głowie. Przepracowanie tego w sobie prawdopodobnie zajmie trochę czasu, ale już teraz możesz zacząć świadomie łapać się na tym, by nie ulegać swoim pierwszym automatycznym odruchom i przypatrzeć własnym emocjom, gdy zachodzi bodziec.

Jeśli jednak zaczynasz mieć naprawdę dość jazdy – to mam na to 2 patenty: Pierwszy to…śpiewanie. Po prostu. Nie raz dodawałem sobie otuchy śpiewając coś tam pod nosem w kasku. Szczególnie na autostradach i drogach szybkiego ruchu, gdzie trochę wieje nudą. Drugi patent to…przerwa na posiłek. Oh, jak zwykłe Prince Polo potrafi poprawić nastrój podczas przerwy na rozprostowanie kości będąc na jakimś zadupiu gdzieś daleko od domu! Zapewne wiesz jak się wzmaga apetyt gdy siedząc długo nad wodą zwykła kanapka smakuje wyśmienicie np. wypoczywając nad jeziorem? Jadąc długo motocyklem w warunkach które większość ludzi uważa za niekorzystne zachodzi podobny efekt. Jadąc gdzieś dalej możesz zabrać ze sobą kilka garści różnych orzechów, żurawinę, daktyle…ot, taki drobny prowiant. Chodzi nie tylko o wrzucenie czegoś na ząb i dostarczenie wartości odżywczych, ale również sprawienie sobie chwili przyjemności ku podniesieniu morale.

Łagodne operowanie gazem i hamulcami. Jeśli Twój motocykl wyposażony jest w zmienne mapy zapłonu – to możesz załączyć tryb kastrujący moc i zapewniający delikatniejszą reakcję na dodawanie gazu. Dawaj sobie większy margines na popełnienie błędu. Trzymaj większy dystans za pojazdami przed Tobą. Możesz wyobrazić sobie ,,Bańkę Uważności” rozpościerającą się na 3 sekundy dookoła Ciebie. Każdy pojazd który wejdzie w ten obszar zasługuje na Twoją szczególną uwagę. Bądź rozluźniony i opanowany. Masz robić wszystko tak, jakbyś chciał puścić bąka siedząc przy stole na sali weselnej. Delikatnie, z wyczuciem i pod kontrolą. Tak żeby nikt się nie zorientował że to Ty. Analogia jest jasna? Pośpiech niewskazany. Odpuść nagłe, szybkie skręty i nerwowe ruchy – bardziej zasadne będzie przyjąć defensywny styl jazdy. Jak mawiają komandosi Navy SEALs: ,,Wolno to płynnie, płynnie to szybko”.